朗聲四起

Tuya cacay a remiad, rakat sa kaku i lalan, araw mamelaw nu maku, macukeruh nira babainay kiya baybayian, caacaay yaca papisulul, caay yaca pitengteng a paluwad, haen saan ararutu tu. I tiya masametek nu maku a mamelaw, mikiayaw a macalibad kaku tira babainayan, a paayaw i ci bayian, u nikatungal a macalibad kaku, aluman kira micudaday a wawa, mamelaw nu heni matulu’ kira baybayian, awaay ku misikulay tabesiw sa amin, masaruma ku nimelaw sabukibukil saan, matiya makamelaway tu tatuni’ nu lalan busengaw saan. Suelinay pacici tu a misakilemel a lemuwad kira baybayian, maanen naca matu’as tu awaaytu ku kilemel caay tu pakaluwad, i matini tumitumian ira kira babainay a micudaday, a paluwad i ci bayan, mipadang aca a mibihbih tu anabuh nu calaped, suwal saan a mipalita, “ Bayiaw mamaan tu kisu, siduka haw satu? ” “ Kapah tu kaku! ” han nira baybayian a pacaub. “ Aray! ” “ Dengay tu! ” saan kira baybayian, herek saan a semuwal, rarutu tu kira wawa. Palikul sa kira baybayian tu suwal, suelinay u mitengilay a wawa, tuna mahaen satu a semuwal, ala satu tiracingkulan a rarutu tu.

I matini makamelaw kaku tira matiniay a demak, salipahak saku balucu’nu maku, simsim satu kaku: I tina pa’uripan, ira tu ku pa’dihekuay, u tadamamelawan atu daduduan tira wayway, i matini ira tu ku raecusay atu kabidangan a waway nu nimanima, matiya makakabibisay a babainay, atu micudaday amin. sisa kita malatamdaway i hekal, mamaan saw a masasupadang, anu masasuringes tu a ma’urip, sakay maan henaca a malatamdaw saw satu a semuwal. Suelinay nanu ayaw tangasa i matini, hacuwa ku malasawaday nu tamdaw, sika patay nu tireng na mipadang. Sisa a maanen a caay kahemek tu matiniay a tamdaw. Ina ni kamelawanay nu maku a demak, suelinay u nananaman nu maku. Kita u tamdaw, a ira ku balucu’ a mapapadang, a siruma anu adidikay aca ku nikalingatu a midemak, anu iratu ku nikapapadang, hayi, saan a palawan a milaheci a midemak kapahay tu, hacuwaay tu hakiya ku bangcal, ku lipahan nu nika ’urip nu mita i tina pa’uripan.

我走在馬路上，看見一位中年男子推倒了一位老奶奶，但他沒有道歉，或扶老奶奶起來，揚長而去。我有點氣憤，更氣的是，許多國小生也看到老奶奶摔跤，但都與她擦肩而過，或裝作沒看見。

老奶奶嘗試起身，可是沒有力氣。一位男同學過去扶老奶奶起來，問說：「沒事吧，奶奶？」奶奶說：「我沒事！謝謝！」「不用謝！」說完他就走了。老奶奶說：「真是一個好孩子。」說完，便拿著拐杖走了。

我很感動世間還是有溫暖的，他就是模範，但也有不好的事，像那個中年男人跟國小生們。生而為人，應發揚樂於助人的精神，如果連善的本性都沒有，那你就不算是一個人。

古今中外，多少人因為救人捨棄了自己的生命，這是世間最美好的東西。今天發生的小事更讓我感動，我應該向他學習。就請讓我們人人貢獻出一點愛，從身邊的小事做起，那麽世界將會更加美好。