朗聲四起

maruaku lika’akaiu umiiapʉ, micikiri ahlahlamani miararuma, maniakuaunana tiapiliaku, taluavaʉlana pasamia, umaru upatʉpakiaturua, hliutungusana likihlina, puailimahlukua arumukakumiararuma, marunana uka’aka atuatʉhlʉnga, marunana ausiakupuaili aparivaina’a, mavacangʉkatʉkʉ.

atʉhlʉngʉ akukuhlamuna, uamaria aisa, mʉcʉkʉhlʉ mahlukua, ikatumahlana, matumuhluka likihli, hla tumahlʉpʉngʉ suka’ʉrʉcʉ, ihlaisa aucaucanika, lalangica salia, mara’aratingicuka langica, ucanicuka hlisahlikua tahliaria, miungu ari’ahlani sasaruana, umahlikua ari’ahlani cucu’u, marunani ucanika makʉrʉkʉrʉ, hla muruahlʉa hlʉkatʉkʉ, macua kumarun salalikihli musasalaia, pakiturucikia vahliungu, rataʉsala’a kima’ana, mutatuatukukia musasalamarun ariatʉkʉrana, anipakiaturua manga’acu mʉmʉka sikuatitipa, asicuamukiu’u hlitucucucu’uana picʉpʉngʉkutitipa.

ucani tarʉanaku ucani ihlakuka cucuvuvulunga, piangahla laʉlaʉvikungahla ku, tʉkʉhlʉa ku ami maci maluliri, hlamuna ku takuacahlia akuisakituturu kariku, inicikia kumacahlia, musuturuisana hlamuria tukucuisana, aramuamuaricu kucua kuatimahla, cucuusumanʉ, tʉkʉhlʉa kari ku mi, aramuamuarʉ kupautuahlangi ihlaku takacicihli, pi’ahlingu piaiaili takacicihli, ngahlaisau? iniuhliangahli mʉcʉkʉhlʉ? akukua maruka uakikilimi kiapuhluana rumahlaʉ tumitamahla “kukia asapu kariu takacicihli, kukia asapu vungukau, mataingalʉ kuasapu ngahlaiau” kuhlaisai, tiapiliaku puaili miararuma makiaili takacicihli.

tupuru likihli puaili miararuma, talaluihlicingarʉ ausi tarakirikirimi misainina, taramahlʉmahlʉngʉ, aucaucani caalʉ aucauacni hluhlungu, aucaucani hlipatuaiiailia, aucaucani palungana kiu’u,araatʉhlʉngicuaku, murumitacu ahliacuvungaku, ihlaisacu miararuma ku, maruka cucu’u makuvau ngahla ku, Aapʉ puailicui? pautukarahla ku, mananicuakuiau.

在外求學的我，離開最熟悉的家鄉，但仍選在放假時，回到我最愛的部落，我在那裡很自在，像回到母親懷抱般舒服。

剛入中學的我來到城市時，也許是車子太多太擁擠，也許是一棟棟高樓讓天空變狹小，陽光只剩下線條，到了陌生的環境，面對陌生的人，當我行走在車水馬龍間，紅綠燈是我們的節拍，我們停停走走，在學校裡，鐘聲的節拍也讓我們動靜交錯，我們像是上發條的玩偶規律的活動。

我是班上唯一的原住民，同學們叫著我的名字，說我說話好奇怪，我觀察學習他們，想跟他們做朋友，漸漸的，再也沒有聽到別人說我說話奇怪，但我也漸漸不認識自己。當我在迷霧中找尋出路時，一直聽見「不要忘記你的語言;不要忘記你的文化，更不能忘記你是誰」所以我選擇了回到部落，重新找回自己。

在回鄉的車上，望著車窗外的我好像在尋找什麼，我細看每一座高山、每一條小溪、每一塊田地、每一棵老樹，我看到了！記憶一幕幕出現在我眼前，這裡就是我的部落，突然有人叫我「Aapʉ！你回來了？」我發現原來我在這裡。