朗聲四起

tédra na kua na sapaiguli tarngesa kɨkɨ dovdavece, tédra na leséli, mathé ngo ngo kɨkɨ ki dredremeli. mta tleke, smanga la iké odomo kidredremeli.

muili nga madro nangatu, mnanneke ku mablebese, margi kdredreli cengle kɨkɨ na dremare. maragi kidredreli, besbesse tmacali nikéli kne na maka vie nenga makɨkɨ.

sivirili dovdavece mathngeda zikang. makasi tékalila. amuli kɨkɨ. markeme akuldru kɨkɨ na pakdredremeli. mat telike kibesbes legleggre. isipéle amé kɨkɨ cengle ico akulu dru kɨkɨ. maku li cengle mia. mukani bsɨbsɨ kapingili isivili sakura kɨkɨ markeme. uwadra ace ngela li erenge.

sakénga kɨkɨ dria ingedele. pacenge cengele nga ngatu akuludru maka erenge nga aména gara cua ni na pelenge. sakura kɨkɨ akuldru, ukurungu iluluepe dremare, masungu icengele made lrimanga iduru made koko magasɨ kɨkɨ. supudake avétha tlubucunga, pele nga psopara kua.

irigu kɨkɨ apidakali warigu kɨkɨ iduru kɨkɨ mananieke tɨtɨre abali kukuli.

pakcimo nga, maragi na viene, matatédranga kurungu. nga, bua! laka iké nga kɨkɨ dali blintawa. walebe kua nina cɨcɨ ngale. dremare mubule ibse hse domukua “vlake! mudana, madunga “tang yan” nikane yali sua.” bicilingi li apitubin kua.

夜晚，我獨自的漫步著，心情煩躁。卻沒有一個朋友能訴說。　

來到樹林，呼吸着新鮮的空氣，讓我的心情舒暢了許多。我想一直待在這裡。

過了許久，我原路返回。可是我迷了路。我越想越害怕，刮過來的冷風凍得我發抖。過了一會，我好像看見了人影，我十分驚恐，接著一陣風吹來，我嚇得直打哆嗦，而影子竟消失不見。　

我就這樣呆呆地站立者，默默地注視着四周，樹林裡陰森可怕，我感到無比的害怕。接著烏雲遮住了月光，天空慢慢的變暗，最後暗到伸手不見五指。我想要呼喊，卻發現自己發不出聲音來。我開始拔腿狂奔，不管一切，死命的往前跑。一邊跑，也一邊想著「上帝救我…」。

不知道這樣跑了多久，我開始覺得上氣不接下氣，也覺得自己的雙腿酸痛無力。

突然之間，天氣好轉，烏雲散去，星星月亮都露出臉來，風也漸漸地停了。這時，我發現自己站在家門口！媽媽打開門，看見了我，溫柔的說：「孩子！快進來，我煮好了湯圓，正等著你回來吃呢！」這一瞬間，我的眼眶紅了。