朗聲四起

Maa qabasang a, muhazak andusa’an tina naak miqumic, uka is duma tatacan, maca tina kinak mantan maqasmav kuzakuza, mamananu a cia pissanglav. Kaupadiqanin a tina kantitingmut ancaqas laupang linabut ta sanglav satu’un cia punhaan babalivas sanglav isbaliv, ishuvaiv is tilac na kaunun zami. Maazak asat kaupaqani’an munba’av tinlukic, na ispalusapuz pitdia qaising.

Madaing in azak, maqtu in min’uni masisipul, mucan sipulan masipul,muamin nin ca kaviazi nak mucan sipulan masipul. Maca pudanun in nainka han sipulan, buntu patan’a zakun tu makua kat nai haan sipulan, manahipa nai han sipula muskun masipul,muskunkavivila. tutuza tu mamang ak maqanuasdaingaz!

Maca na munludun nak tinlukic na makahaan silas daisiqdaing is sipulan laqai, mina ha’an nak nata sadu nai ihaan sipulan mapatas i patasan, ni ak maqtu muskun nai ha’an sipulan masipul, mamang macakbit sala ca is’ang nak, hatudip pismantuk ak tu maca ickuinin na maktu ak amin maszang nai munca’an sipulan masipul.

當年我與母親相依為命，全靠母親胼手胝足，種植蔬菜為生。母親每天早晨挑送新鮮的蔬菜至市場出售，換購糧食回家。因此我每天必須上山砍柴，生火煮飯。

時值讀書認字的年齡，童年玩伴都已上學。每天放學後，他們都談論著學校生活的快樂，我羨慕極了！每天出外砍柴，必須經過學校操場，在操場上看到教室裡的學生們在做功課，自己不能進去，幼小的心靈感到了失學之痛。當時盼望會有一天，我也能夠去上學讀書。