朗聲四起

akuku puaruma sipangʉhlʉvaisa ariaaisanana, arakicacʉaku, kihlamangicuaku arataisa? ausi puarumamana ariakasʉkasʉa mamaini, taratuahlʉmana ahlinguku akuisa mainimana.

ucaniika akuku puaruma sipangʉhlʉvaisa ariaaisanana, masasangarʉaku, kihlamangicuaku tuahlʉ takacicihli mangusipi? kumita kana’a ma’ʉrʉcʉ uamia sipangʉhlʉva, pi ’ahlinguku takacicihli.

akuku puaruma sipangʉhlʉvaisa ariaaisanana, makʉrʉkʉrʉaku, kihlamangicuaku mahlulʉpʉngʉ? ma kana’a aisa vʉrʉnganʉ uka’a rumarirignina, ma patasuru ta’iarakuna, alua miakalahlapa rʉrʉmanʉ tu’u.

akuku puaruma sipangʉhlʉvaisa ariaaisanana, aunanacu pasamiana makulai micalivi, kuavura ihlata maini pasamiana arupapiacikiri pakiaturua. ma ʉnʉmʉ caihli mualualu kuacahliku usumanʉ, umarumia pakiaturuana patasuuru siacalaiaisa hla pasasukasa, marupangʉhlʉvʉ tikiku, rumia ukikirimi siaracahlia. auniniaku asapu hlituruturua pakiaturuana, hla kumita takuliacʉ tikiku mʉlʉlʉlʉ, alʉhlʉvʉa mʉmʉa siacalaiaisa pakiaturuana.

aunanacu pasamiana makulai micalivi. ihlaisa ihlahlamu ku pataruakʉhla laʉlaʉvʉ umiiapʉ, umaru macuisa kari arupapiacikiri. akuku umariatuluana caihli mavacangʉ hlirimiaku, kitʉahlʉ kitarari laihla ngahlana tarʉana, lailaiviku umaru siacalaia hla siusuatamahlʉ, marupangʉhlʉvʉ siasasangarʉ tikiku. auniniakumana asapu hliasasangara kana’a, hla kuhliasasangara sitakuamiana! hlipasamia kana’a apulavaʉmana siacai ihlamu!

aunana siangusipiisa cucu’una makulai micalivi, tiaraisa kuavura ihlata maini pasamia musa ukikirimi pahluailia, atʉatʉhlʉngʉ ihlaku pakiaturuana lailaivikuna hla tukucukuna. tiaraisa kuavura ihlata maini pahluailia, kana’a tu’una suhlatʉna hla ahlivina, atʉhlʉngʉmana kana’ana akuisa taiacu miaungu sikilaliali pakiaturuana rumahlaʉ, saparu hlangasa ausi varu’una. pasamiana, taluavaʉlana mu’alivatʉ, atʉhlʉngʉmana ma hlikiʉlʉsaita musa paranana. maniki hlimicalivicu kana’a ia, pasalʉsaita pahluaili mavacangʉ hlicaliva.

當我跨進國中大門時，我驚愕，我何時已長大？仿佛像入學的小朋友中，還摻雜著我那小小的影子。

但我跨進國中大門時，我驚喜，我何時已獨立？看那擁擠的大門口，有我獨自一人的身影。

當我跨進國中大門時，我驚慌，我何時已成熟？在夜深人靜時，把心事細密地鎖進抽屜。

時間就是這樣匆匆，不給我們一點向老師告別的時間。六年前我什麼都不懂，是老師吹開了我心頭那求知的花蕾，我又怎能忘卻諄諄教誨和看我摔傷時的淚眼，那是包含了老師對我們的愛啊！

時光就是這樣匆匆，來不及向同學做一番深切的告別。難過時是同學用他們的安慰和歡笑，撐開了遮擋陰霾的心，我又怎能忘卻那時的往事啊！那些事包含了我們的同學情誼呀！

歲月就是這樣匆匆，為什麼就不給我們一點時間去追憶那場景啊！桌椅們還記得是誰在教師節到來之際把它們裝飾一新的嗎？時間啊，請你停一停，留戀一下我們一起走過的歷程吧！可那畢竟已是過去，我們一起珍藏的美好回憶。