I pa’uripan awaay ku rumud a kapah sananay nu demademak, u nisimsimantu tu a cacay kiyari, u nika’urip nu nimanima si caayay katangasa nu demak, mahaen ku ‘urip nu aniniyay i hekal. Raecus ku masatamedaway i rarumtu a ma’urip, anu mahaen mitungalaysa sa a cacay tu nikalasawad nikaraecus nu ‘urip. Mahaen kiyari ku nikuku, nidudu tu adihayay a maan nu ‘urip, caay pakahemhem ku balucu’ tu adidik aca nu patelac a simelang, a caay kalipahak.

Nika kita u ma’uripay i hekal adihay ku lemed atu caay kalemed, sulinay ita tu wari ku pa’ayaway a patahekal, a misakaruwaruway. U ’urip hananay, ira satataakay a sasimsiman, u ‘subuc “namakayra i nipa’urip nu wama atu wina a si’urip kita caay haw?” Kana awaay ku mahaenay nipabeli tu sapa’urip a ira ku maan, awaawaay tu. I pa’uripan u satataakay a sipun nu mita, u ‘patay kiyari, “anu katangasaan tu a maanen a caay pabeli, a panukas tu ’urip nu tireng, caay haw kaw satataakay a lasawad a sipun nu mita.”  Ina satataakay a nikalemad atu lasawad, caay pakakamel, kabana’ i nu mita.

人生沒有完美可言，完美只存在理想中。生活中處處都有遺憾，這才是真實的人生。人不能苦悶於那種「完美」的追求之中，這樣可能會留給我們更多的遺憾。其實，人生太多的遺憾，是由於人們過分地追求造成的，人在得意中常會遭遇小失意，後者與前者比起來，可能微不足道，但人們卻往往會怨歎那小小的失意，而不去想想既有的得意。

其實，我們人生最大的得意與失意，都是由我們自己左右。人生最大的得意，應該是「生命」。我們從父母那裡得到生命，不是最大的得意嗎？因為沒有這個得，就沒有以後的得，這是得的根本。而人生最大的失，應該是「死」，當這一刻來臨，我們便須交出所得的一切，包括自己的生命，這不是最大的失嗎？