朗聲四起

Oya romi’ad to herek no lahok, saaraaw sa kako a ca:cay a maro’ i ka’ayaw no sapad, awaay ko falocoloco’ a minengneng to codad; pasapapotal sa kako a minengneng, marasmasan ko romi’ad, nika malikat ko kakarayan, kafana’an ko matiniay a romi’ad, caay ka halafin, o mamasalaw to. Maolah kako to matiniay a romi’ad, narikoran no ’orad i, awaay ko tahefod, satamelac sa ko papapapah no kilakilan ato semosemot, matiya o misawsawan, feriw sa no fali^ i, sasaepi’ sa, masorar ko roray no faloco’. Itiya sato kako, padeng to saselican, seray a matokinil i sapad, mihamham to fangcal no romi’ad toya tatokian.

Miharateng kako, ma’orip ko tamdaw to matiniay malalifetay a sya-kay, matalaw a madipa’ no tao, orasaka rarimowak sa a mikilim to sakanarikay a ciepoc no nitayalan, orasaka awaay ko pasa^sa’ no aniniay a tamdaw. Kako sato to no mako, masamalecaday to pinangan no aniniay a tamdaw. Lowad to dafak, herek a malalo’op, macaroh a talapicodadan, macaco^co^ i loloma’ no paliding, matalaw a maapac. Herek a mipasifana’ to micodaday i, milosimet ho^ to nisoritan no micodaday. Oroma i, o tatayra haca^ i roma^ a picodadan a pasifana’ to roma^ a micodaday. Awaay ko pahanhan. Aya… o mamatiniti:ni aca^ ko ’orip no tamdaw. O sowal no tamdaw, o sakacakat no ’orip no tamdaw koya “ narikayay ” a pinangan saan; nika o harateng ako, oya “ mana’onay ” hananay i, away ko epoepoc hakiya? O manina’ay no mako i, caay ka matira. O miefaway patirengay to loma’, mangalay ko matayalay a narikay, sakacietan sa ko harateng, nika ’aloman ko mapatayay to nikapiloh no nipatirengan a loma’, nawhani caay ho^ ka’icang ko amoto^ i, nipatongroh to caira. Onini i, o nikacaay ka sinanot no harateng, macaroh ko faloco’, ma’anof ko faloco’, orasaka pakalitemoh to matiniay a kakalingsesan a demak.

“ Mano’onay ” hananay i, caay ko tatiihay, ca:ay koya pacefaay matiya oya matokaay a pinangan. O piditek to tayal ko nga’ay, o maan ko mamacaroh, o maan ko mamana’on. Ano nana’onen i, na’onen. O cacarohen i, carohen. Ano away koya mana’onay masinanotay a harateng i, caay pakalaheci^ to ta’angay kakalimelaan a tatayalen. Itini i salaloma’ no mita o tamdamdaw i, mamatira ko pinangan. Ano away koya mana’onay paka’emetay a faloco’ i, caay pakaharateng kita toya masinanotay pakakemoday a demak. O kakalimelaan konini, o haratengan no mita.

午後獨自一人坐在書桌前，看著窗外下著毛毛細雨，雨後空氣中瀰漫著清新的味道，讓人心曠神怡。難得如此悠閒，關掉手機，享受這片刻寧靜時光。

生活在競爭激烈的社會裡，為了求新求變不被淘汰，所有人都用「快」來解決一切，「快」已成了萬靈丹。我也是如此，每天匆忙上學，不敢停下腳步，整天被腳步驅趕著的節奏，讓我快喘不過氣來。

雖說「快」是前進的動力，進步的表徵，難道「慢」就一無是處嗎？其實不盡然，我們看每次大樓工程坍塌的工安事故，那件不是因貪快趕工造成。這些攸關生命安全的事，都跟急、快、忙息息相關，不得不慎。

「慢」不是消極、推拖、放任，更不是懈怠，而是穩中求勝，勝中求美，追求真善美的境界。一個人的心中缺少「慢」的元素，就無法體認堅持和忍耐的真諦，更無法去瞭解包容與寬恕。慢下來，可以讓我們看得更高、更遠；靜下來，讓我們想得更周詳、更縝密。