朗聲四起

Moetep to ko mihecaan no mako anini, aenemay ko paro no loma’ niyam, ci ama ci ina ato fofo, o kaka to fa’inayan ato kaka to fafahiyan, o safa to fa’inayan, safa to fafahiyan. Toloay ko kasarayray no hofoc miyam, itiniay i tafalong ko niyaro’ niyam.

Masadak ko cidal to papacem i nowalian a riyal, mahecad mifohatay to aniniay a romi’ad. Pacelem to papacem tayra i ecan ci ama a maomah, mipalal to ci ina tamiyanan a lomowad, maherek a mipalal tamiyanan, misafilofilo to a misakaranam ci ina. Kami han i, tayo:sa a lomowad, capakaliyas to diheko no cawfan, mikoliyaliyat ho to tatirengan, misanecnecnecnec ho to mata nga’ lomowad a ciriko’, mi’ora’ol, misifin, ta maranam. Itiya matengil to ko rarawraw no malingaday mitilid i lalan, sahaliki sato kako a maranam, ’orong to kapang mitoor to ’alomanay tayra i kongkoan.

Romakat kami to sakatayra i kongkoan a lalan, saemel ko fali no niya ro’, nengneng han ko ka’ayaw, sakohecal sa ko ’o’ol, hatomamatatoy to no kamay ko ingataay. Ora iraayay ’akawangay a lotok i, o satatenokan no tay wan. Tatihi nora lotok a ’alo, tingalaw ko nanom, o pialaan to nananomen. kakahad ko pala i ka’ayaw no lotok , fiwfiw han no fali sa tawatawa sa a mawingawing ko rengos ato falo, ano caeca ka kapah ko lengaw no falo i, nika mafiwfiw no fali fengiwfengiw sa ko fangsis, maolah ko fitengal ato ’adipangpang misaefeefel itira, mahecad o micokaan ko nikakapah a nengnengen.

Micelem to ko cidal ikaetipay a lotok, mahoni ko toki no kongkoan, mikoyod to kapang ko mitiliday a minokay, sakahemaw sato ko rakat i lalan. Mitaelif to ecan to naherekan a mipanay, fereng sa ko ’ayam komaen to marasrasay a ’asad. O kolong sapater sa a pasela’ mi’icay to ngoyos, ira ko papina a ’ayam mitortor i kolol no kolong, awa ko kihar nangra a nengnengen.

Sadak saho ko cidal misatapang to ko tayal, tahirapicereman no cidal nga’ pasela’. Misatefon to hapiladoman, misaecan to hakakaenen, hatiniay ko ’orip no malingaday, hato matiliday ko tayal no maomahay. Maherek ma lafi, sa’opo’opo sa ko malitengay i papotal maro’ a misacaciyaw, o wawa sacikacikay sa a misalama. Mapahanhan to ko roray tono cecay a romi’ad. Masadadaya to i, pasikakarayan sa ci fofo minengneng to fo’is ato folad, sowal sa, makapah ko romi’ad ano cila, nawhan taengad ko kakarayan saan.

我今年十歲了，我的家有六位成員，除了爸媽外，還有外婆、哥哥姊姊、弟弟妹妹，我們三代同堂住在太巴塱部落。

太陽從海岸山脈升起，爸爸一早就到田裡工作，媽媽叫醒我們，就忙著做早餐，我吃著媽媽精心為我們準備的早餐後上學去了。

上學的路上，部落的空氣清新，眼前的大片白雲近的伸手可摸到一般，遠方的大山是台灣的骨幹－中央山脈，身旁清澈的小溪是飲用水的來源，前面一大片原野地，風吹過來小草隨風搖曳，野花雖不妖豔，卻散發出一股清香，蜜蜂蝴蝶穿梭其中，好美麗的一幅畫。

放學鐘聲響起，背起書包，我走在回家的路上。稻田剛收割完，小鳥成群的在撿拾遺落的稻穀，水牛剛農忙完靜靜的躺在那裏，好悠閒的景象。

日出而做，日落而息，鑿井而飲，耕田而食，是務農社會寫照。晚餐後一家人坐在曬穀場，大人們聊天說地，小孩子跑來跑去，這是一天中最輕鬆的時光，入夜了，外婆望著天上的星星和月亮，告訴我們明天又是一個晴朗的好天氣。