朗聲四起

I tapelik no riyal micoa’ang to fali a tala’ayaw, ano cowacowa to kafana’ icowaay to ko kaitiraan i, kaorira mapatoro’ no cidal, no fo’is ato folad kita to nika icowa ko paherekan no mita.

Nano litengan no mita awa ko maamaan a tilid, haen han paifaloco’en paisalo’afangen a miharateng han no mita, hamaan a tawalen o cima kiso, katipaelalen ko faloco’ no miso.

Pangihaay ko liteng no mita, matengilay namo haw? Ya fali, ya ’orad, ya maamaan a honi, o pangihaay ko liteng no mita, o mipangihaay ko to’as no mita to nika fangcal no tatongotongod no talikor.

Miikor a pangiha ko liteng no mita, matengilay namo haw? Ya nano liteng:an ho a mipa’orong no liteng to ngiha kitaan i, hato pakatiyatiyawan han ko sowal a somowal. pangihaay ko liteng no mita, o kaepeday o damsayay a mipangiha ko mira itira, i hacowaay aca, o cima ko mafana’ay? maedeng itiyaay toya naikoran no mira alatek!

Kaorira, o cima ko miliyasay to nalitengan nato’asan a wayway? i hacowaay a miliyas saw? Cato kafana’ kita mapolong!

Ya awaay ko maamaan a tilid a finacadan han nanay no tao kita, o so’elinay awa ko maamaan a tilid saw?

Anca ya mamiliyas i, ya mahidayay itira a finawlan, o mira ko midodoay miterekay to tilid no liteng, ano hacowaay aca ko nika lahedaw no romi’ad i, o cima ho ko mafana’ay?

Matengilay no nimanima a tamdaw ko ngiha no nalitengan, misatapang to milakowit to riyal a mikilim tora mamang a ma:mang mamalahedaw to no nalitengan a ngiha…, O nano kaemangan ho no mita a matengil kora ngiha, hakelong han to no lahad ita kora ngiha, co:wa ka tawal, caka nga’ay a palasawaden!

Masa, ya lahedaw sanay miliyasay a finawlan i, minokayay to. iraira a minokay i, o roma to ko pinangan, o roma to ko caciyaw, samaanen!

So’elinay to, minokayay to, Manengneng no liteng koniya demak, sedi sanay i kafekan no talakal ni Idek a milaya’ to kamay, silosa’ sa ko mata no mira, mahemek aca ma’iwil aca to nika ira to a minokay.

我揚帆於波浪前進，不知位置，但太陽、星星與月亮告訴我，目標就在前方。

不需文字紀錄，古調中流傳的歷史刻印在靈魂深處，不要忘了你是誰。

祖靈在呼喚，隨著萬物聲傳來，與我們的血脈共鳴著。

聽到了嗎？原古就開始的呼喚，陌生卻又熟悉的語言。用溫柔又帶著淡淡傷感的聲音，不知何時開始，他們就在那裡呼喚，也許從離開之後吧！

但，誰離開？又是什麼時候離開？

說我們是沒有文字的民族，但，真的沒有文字嗎？

還是在離開的時候，遺失的族人，他們把文字留下來陪伴？誰知那個聲音，開始跨越海洋來尋找，那個聲音，已經越來越微弱了…

那是襁褓時就一直聽到的聲音，陪伴一生的聲音，不該這樣消逝！

於是散落的人們回來了，即使大家已成不同樣子，說著不同的話語…

歸來了，祖先的眼見證一切，彩虹上的祖先微笑地迎接，在天空烙下一滴眼淚，是開心也是欣慰，

因為我們再次回到真正的家。