朗聲四起

U maan ku lemed hakiya? Mangalay kaku a miebaw, mamaan cacay yaca nu widi a bun dengay tu. Nanuadidi u kapahay tu ku nika’urip, matalaw ku matu’asay nu maku a maduka kaku, sisa matiya kaku u dungi nu kakarayan, sisa u maan ku kangalayan nu maku caay kanca picakay ku wama atu wina. Sisa i nisimsim nu maku, u patahekalay tu pida tu sapicakay tu kangalayan nu maku a maamaan, sisa mabana’ satu tu ngeru’ nu heni haw? Caay, awaay ku banaba:na’ aca, u raan nimaanan nu heni a mietan tu sapahabay i takuwan, caay kabana’ kaku, u kararuman i namamaan kalasawad nu heni awaawaay ku bana’ nu maku. U yaan sa a cacay, alumna kiya militadahay a tamdaw, maede’edes amin, sisa caay kasilusa kaku, i tiya miheca, siwa hen ku mihecaan nu maku, sisa alumna ku pakakilemelay tu balucu’ i tepar a mikalihud tu. U maan ku kabana’an nu siwaay ku mihecaan a wawa, awaay ku bana’ nu maku. yasa remiremiad sanay i tepar a kaput, talacuwatu, miliyas tu wamin i takuwan, tepar han naku miliyaliyas tu , a miraay i takuwan. U raecus nu maku hakiya? I matinitu a mabahal a mabana’ ku balucu’ nu maku a masamata, a mapacekil, sisa miliyas tu kaku tu henian, cima ku caayay kaduka ku tireng… “ nikahaen nu cabay, pihaceng ku ada:da nu balucu atu tiretirengan ”.

什麼是幸福？我好想擁有它，縱使是短短的一分鐘也好。

從小，受盡父母疼愛，簡直是捧上天的小神仙，呼風喚雨般要什麼有什麼！我不了解父母，就連他們是如何賺錢的，怎麼消失在世界上，我都不清楚，留給我的不是美好的回憶，而是一群凶神惡煞的債主，在父母的葬禮，我一滴淚也沒流，那年我才九歲，一個稚童能有多大能耐，以前下課常常靠近我、對我崇拜的同學，只要我靠近就鳥獸散般遠離，這一切都是我的錯嗎？我沒有一位真心相待的朋友，慢慢地，封閉了自己，才不會受到傷害，才不會那麼「痛」。