u labi, tataytay haymaw sa kaku muculil, canuut ku balucu’. inayi’ ku cabay sasakamuen. aniwiw kaku, i balucu’ay a kitakit dauc sa kasipulu’, sienaw, labades. ngalal sa ku balucu’ kya idaw tu ku mihinumay i takuwan sakaku.

katukuh i sasa nu kilang, mihelup kaku tu baluhay a bali, ngay macunus ku kasaepi’ nu i balucu’ay aku, mitenu’ i dihkuway a likat nu bulad, ngay mabuhat ku balucu’. biw sa ku adidingay a bali muyub i bihid aku, masapinang kasapi’ aku, maydih kaku a itini satu.

matenes, duduc han aku ku niculilan taluma’. nika tanaya’ ku niculilan a tuki, yadah tayni aca i nikitidaan aku, malecad tu mungangaway kaku tu dadan. matalatalaw aca kaku, lihanaw aca ku nidateng, biw sa ku cuedetay a bali mapilpil kaku nu sienaw, malecad tu milecekay i ukak. cay katenes, malecad tu makadihay kaku tu tademaw, matawid kaku, mahica kya makadih kaku? muliyaw aca muyup ku bali, u dikuc aku, u bukes aku sasibud sa mayub, u tawitawid aku, nikasa malawpes kya adingu caay tu kadih.

ekek sa kaku mutideng itida, samengmeng satu miadih tu liwliw, katalawan ku heduhedungan nu kilang, u lidung nu kilang malecad tu sacacay sananay nu Di’tu, mudawis i takuwan, u talatalaw aku, matenes madihing nu ladem ku bulad, duut tu ku tapuku sadikuday cay tu kadih ku niwatawat tu lima. maydih kaku muwiwi, nika malecad tu cay pakatahekal tu ngiha’, meduk sa tu kaku maduba’, caay tu pisikul tu tuud, sadakadakay talaayaw maduba’, maduba’ tu, langiwngiw tu, “alan kaku wama.”

hacica hakya ku tenes maduba’, caay tu katatules ku hanhan aku, malecad tu masemelay inayay tu ku icelang nu kuku’ aku, tadu’ aca, kapah tuwaca ku demiad, malawpes tu ku ladem, u bunac atu bulad tahekal tu wamin papising, masatedep tu ku bali, ayda satu, alaw makatukuh tu waca mutideng i panan nu luma’ buhat ci ina tu sasadeb, makadih i takuwan, sadamsay sa musakamu, “ wawa aw! kalamkamen micumud, idaw ku nisamulimulian aku, muhalhal tu nikataluma’ isu a mukan! ” u melit, sumanah satu ku mata aku.

夜晚，我漫步著，心情煩躁。我沒有知心朋友。內心的世界那麼孤單，寒冷，痛苦。渴望有人撫慰我的心靈。

來到樹林，呼吸新鮮空氣，心情舒暢許多，沐浴在溫馨的月光裡，讓我心曠神怡。微風輕輕吹在臉上，讓我想一直待著。

走了很長的時間，又回到原處。迷了路，越想越害怕，越想越恐懼。颳過來的冷風寒風刺骨。我看見了人影，十分驚恐，一陣風吹來，把我的頭髮都吹亂，影子竟消失不見。

不知道跑了多久，上氣不接下氣，覺得雙腿酸痛無力。突然間，烏雲散去，星星月亮露出臉來，風也漸漸停了。我站在家門口！媽媽看見了我，溫柔的說：「孩子！快進來，我煮好了湯圓，正等著你回來吃！」一瞬間，我的眼眶紅了。