朗聲四起

ka itulutulu anan a ken tua kukuming gaku tazua, sepurpurpur aravac ta sengsengan ti kama kemasikadjmandjaman a patje masulum a ljemitaqadau, nu matjumaq ti kama puntalj a maqumaqan itua vavicikan nimadju, samapurpurpur a pacun ta sapitj、ta vencik atua vaveciken nimadju, nu padjaljun anga niasikanan macasau a kilinguljan tja nuamen a keman. ljakua, ini a kaui ti ina a masudju amen nu itasikakanan a zikang, marekutj tu ini amen a makakigalju a keman, pasegagalj tua nia kinacavacavan. pai nu kemakan amen, amin nu madjadjelidjeli a masasudjusudju tu ita tu drusa kayan a sakamayan.

paqenetj aken tua kakaiyan nikama, “ nuizua inika sukinasaigu tua  su kakituluan? ”, “ nuizua pacugan ita su tuluan? ” “ nu izua ini a supakaqatin a vinarung a kai, pasemalavi angaken sakamayan. ” mana tjalja semavarung a vilivililjan a kai ni kama,  kakedriyan anan aken, ljakua “ liyau aravac a pinakasarekuya pitua ku varung ”.

saljinga ken tu izua za puvaruvarung a temulutulu a ramaljemaljeng tjanuken, sa maqati a pusalatj tua uinicevungan a pacugan. maka kaiv anga men, semaqumaqan auta ti ama a patudur tua sengsengan nimadju. mana tiyaen muri salim anga en tua u vavecik auta, tusiya ini a na sarenguaq a u varung. ini a na maqati a pasasusu tua niya vinarungan. izua za ku pinipateljipan. ti ama neka nu tjenget tu mareqaqivu amen ta na saliman nimadju. a ku suqelaman tjara kemeljang anga ti ama.

我在小學念書時，父親總忙於工作到很晚。他每回家就會躲進書房趕寫稿子。只有晚飯時才能見他一面，母親為了父親健康，希望能細嚼慢嚥吃飯才不壞了身體，所以在飯桌上我們有的就是快樂笑聲，及一兩句簡單的對話。

記得父親常問：「心裡有難題儘管告訴我。」那時的我確實很需要父親陪伴我解決些難題。我的期待，父親都知道。早晨，我書桌上總有一封信，那是父親深夜工作後，為我解釋疑難並指引方向的信。我總是放入書包裡再慢慢的看。