朗聲四起

Caay kaw suvuc ni va’i kami a malekaka, nika matiya sa sivudawan ci va’i i tamiyanan. Yu wawa hen kami masapakuyuc ku lalavu’ nu luma’, awa’ay aca ku ama atu ina i luma’. Na ci va’i a caca’ay ku midiputay a pahavay i tamiyanan. Siumah hanaymaan, awa’awa’ay ku kaka’umahan, a ma’anen hakiya ku sakaurip. Sulinay saremiremiad satu ci va’i a tala i talutaludan, i uma’umahan, atu i sasa’uwacan a mikilim tu kaka’enen, namaha’enay ku nikaurip nu niyam. Itiya satu saremiremiad aca a tala mipiya’ atu mialutuc, namatenes kiyami a masenger i nanum, araw madukatu ku kamay nira, awa’ay aca ku pida tu sakatala ising a pa’iyu. Yu mavenatu ku kamay, mamelawtu ku ukak, pihacengtu kiya duka niya kamay. Hacuwa satu ku adada hakiya, nika, hemhem han nira ku adada nu kamay, a ma’anen nira a pahanhan caay karanih ku demak nu luma’ kiyami. Pacici: tu a taputal a mikilim tu renged nu vunga a paka’en i tamiyanan. Sisa caay kamaru’ i luma’ patusur satu a mihemhem tu adada niya kamay.

Va’iaw! matini, i valuvalucu’ nu niyam kira tadama’anay a ulah nu misu i tamiyanan. Wata: mahemek kami tu ulah isu tu vaki(孫子).

外婆和我們沒有血緣關係，對我們四兄弟視如己出扶養長大。我們年幼時，父母離異。家中無任何田產，生活困難，她毫不畏懼的陪伴我們，唯恐我們餓著，天天去找食物，無論田野、山裡，還是水裡，都努力尋找食物來餵飽我們。可能是經常泡水，她的雙手幾乎是已經潰爛到見骨，家境窮困沒有能力就醫，不知是如何忍受疼痛。我們漸漸長大開始上學，外婆的雙眼視力幾乎是零，看不清東西，只能用手觸摸來做事。煮飯時也燙到手，傷口始終沒有好過，也沒看過醫生，就這樣拖著，直到我畢業去當兵。有次，她在家裡拐到腳，雙腳行動困難，仍堅強的拖著身體，連滾帶爬的為生活而拼命。